Thuisonderwijs. Ooit droomde ik ervan. Net zwanger van de eerste en een heerlijk idealistisch beeld over het geven van thuisonderwijs. Lekker veel tijd voor het ontdekkend leren. ’s Ochtends de “verplichte” stof van taal en rekenen. ’s Middags het bos in voor “live” biologie of een museum voor een kleine kunstles.
Op dit moment mag ik dan thuisonderwijs geven. Niet aan 1, maar aan 2 kinderen. De 3e kan het allemaal allang zelf. Plannen, structureren, organiseren en af en toe een tipje bij het rekenen, taal of direct een onmogelijke opgave rondom driehoeksgetallen vertalen naar vierkantsgetallen.
Als betrokken moeder vraag ik goedmoedig “lukt het allemaal?” Ik wijs vriendelijk naar agenda’s, probeer een dagoverzicht met ze te maken en bied spontaan de hond aan als break in de buitenlucht. De blikken die ik daarop terugkrijg laten niet veel twijfel bestaan. Ik ben echt de stomste moeder ooit! Oh nee, ik kan nog stommer doen: voorstellen dat ze best even kunnen luchten met de hond, terwijl het regent.
Wat een verschil met mijn droomplaatje van een leergierig jongetje dat alle informatie sponst en lekker meewerkt. Het dagelijkse bikkelen en blokken is een stevig contrast met wat ik ooit wenste. Soms zakt zelfs mij daardoor de moed in de schoenen.
Nu heb ik 2 pubers en één bijna-puber. Dat is boffen! Mijn mannen kan ik namelijk best wat dankbare blikken ontfutselen. Hoe? Tosti’s, knakworsten, appelflappen en monkeyplatters vol “gezonde” hapjes. Dus, mijn belangrijkste taak in het huidige thuisonderwijs? Catering!
En toch hè. Toch geniet ik. Begrijp me goed hoor, ik trek ook de haren uit mijn hoofd als ik een mail wil gaan typen en er moet dringend een grammatica-vraag gesteld worden (na een kakofonie uit een klassenmeeting en kleine “aaaargh, ze hebben weer last-minute huiswerk in Magister gedropt”). Een goede concentratietest voor ons allemaal (conclusie voor mezelf: iets waar ik nog dringend aan kan werken!). En ja, het gebrek aan rust in huis (vooral qua geluid) werkt wel eens op mijn zenuwen. Als HSP’er is het best een uitdaging om steeds mensen om mij heen te hebben. Mijn werk staat hierdoor, helaas, echt wel op een iets lager pitje.
Ik begrijp dat voor sommigen het een oprecht drama kan zijn om thuis te werken en te leren. Te dicht op elkaar, gedurende een te lange tijd. Genoeg ingrediënten voor een snelkookpan. Schroom niet en zoek hulp. Voor jezelf, bijvoorbeeld in de vorm van een momentje voor jezelf, een wandeling of gewoon een kop koffie bij een vriend of vriendin. Hulp voor je kids, vraag of ze (online) af kunnen spreken met een klasgenoot om huiswerk te maken. Vraag opa’s, oma’s, ooms en tantes of anderen of ze eens iets met de kinderen willen ondernemen. Al is het maar voor een uurtje.
Hoe ik van al dat bikkelen en blokken kan genieten? Nou, als ze op school zitten, krijg ik in een tussenuur geen lekkere knuffel. Als ze op school zitten krijg ik niet veel mee van die leuke les kunstgeschiedenis (oh ja, Rococo!). Als ze op school zitten zie ik veel minder van hun spontane presentaties of hoe ze zich naar juffen en meesters gedragen. Ik zie niet waar hun ogen van gaan sprankelen en waar ze van onderuit zakken, zonder dat ze het zelf doorhebben. En, natuurlijk zie ik niet die dankbare blik als ik een worstenbroodje in hun trommel stop als verrassing. ’s Ochtends geen gerace om op tijd aan school te staan. ’s Middags geen stress bij het ophalen. Ja hoor, naast bikkelen en blokken is er gelukkig ook tijd voor boffen. Boffen met elkaar, met de tijd waarin je die mooie ontwikkeling van je kind van dichtbij kunt meemaken. Boffen omdat we bij elkaar kunnen zijn!
