Het is al weer geruime tijd stil op social media rond mijn praktijk. Deels bewust en deels door omstandigheden. De huidige tijd is rumoerig genoeg voor mij 😉. Degenen die mij al wat langer volgen, weten dat ik af en toe een blogje maak over iets dat me opvalt of raakt. Dit keer iets recht vanuit mijn gevoel. Het voelt een beetje als ‘met de billen bloot gaan’, het is een persoonlijk stukje geworden.
Zorg, een beladen woord inmiddels.
Verdrietig word ik ervan.
Zorg is mooi, het is mijn vak.
We kennen allemaal zorgen.
Of het nu door corona, kanker, geldtekort, verslaving of wat dan ook komt…
Zorgen blijven niemand bespaard.
Zorgen is ook een vak.
In het ziekenhuis, gezinshuis, verpleeghuis of hospice.
Ook die komen nu dagelijks in het nieuws.
Problemen door corona stapelen zich op.
Onderwijs, ic’s en horeca.
Allen voelen zorg.
Zorgen is mijn vak, ik vind het leuk.
Nu kwam daar mantelzorg bij.
Onverwacht en heel dichtbij.
Zorgen doen we vaak zonder erbij na te denken.
Gewoon omdat je van iemand houdt.
Zorgen doen we omdat we sociale dieren zijn.
Om me heen zie ik verdeeldheid groeien.
Begrip voor elkaar en andere standpunten neemt af.
Wat is nog goed of fout?
In een tijd van verdeeldheid zoek ik eenheid.
In een tijd van afstand zoek ik nabijheid.
In een tijd van rusteloosheid zoek ik rust.
Ik koos voor de zorg voor mijn naasten.
Ik koos voor de zorg van mijn cliënten.
Ik koos voor rust, nabijheid en eenheid.
Vandaar de stilte van mij online.
Sociaal zichtbaar zijn is tegenwoordig een echt vak.
Mijn vak is zorg.
Worstel jij ook met de huidige maatschappij? Of je kind? Jullie zijn van harte welkom. In een wereld die vooral rationeel gestoeld is, verdienen emoties ruimte te krijgen! Kom je hart luchten, kom schreeuwen, kom je frustraties tekenen…kom jouw verhaal vertellen! En voel jij je prima? Zorg je dan samen met mij voor die medemens die het kan gebruiken?