Kijkend in mijn eigen huis, dan zijn mijn hobbels voornamelijk van chaotische aard. Opruimen lijkt hier iets te zijn dat alleen anderen hoeven te doen. Dat geldt trouwens ook voor plannen en structureren. Ik heb een gezin met 3, laten we maar zeggen, ondernemende kinderen. Ze doen graag veel, snel, en vooral wanneer ze er zin in hebben. Dat er zoiets is als op tijd naar school gaan, bij een sportvereniging staan, leren voor toetsen of het maken van huiswerk, tja dat is bijzaak.
En natuurlijk de, met stip op nummer 1, discussie over schermtijd. Ook hier een regelmatig terugkerend opvoedhobbeltje. Op lange werkdagen ga ik daar net wat minder ontspannen mee om, dan op de dagen dat ik het lekker rustig aan heb kunnen doen. Toegegeven, zo ontzettend vrolijk als de dame uit de nieuwe AH-reclame, blijf ik echt niet. Na ingeparkeerd te zijn, een lekke band te hebben met de fiets en een verregende, net bij de kapper geregelde, coupe ben ik eerder Cruella de Ville dan de vrolijk lachende AH-manager. Wie heeft er nog wel geduld of een lieve glimlach als je voor de 1000ste keer vraagt of de sokken toch echt nu in de wasmand kunnen?
Maar de AH en ik heb één beproefd middel gemeen: relativeren met een knipoog. Ik gebruik het om mijn 3 kinderen in beweging te krijgen. Om ze aan het lachen te krijgen als ze zichzelf te serieus nemen. Ik gebruik het ook om mijn gezonde verstand niet te verliezen. En bovenal gebruik ik het om de dagelijkse waan te relativeren. Als ik morgen iets heel vervelends meemaak, is dat dan extra erg door die onderbroek die nu al 3 dagen dient als hoofdsteunhoes op de bureaustoel? Of door dat bed dat er stelselmatig uitziet als de Vesuvius die op uitbarsten staat? Of door de geplette peer onderin een schooltas (en ja daar lag toevallig ook nog een usb-stick) waar ik ingraai op zoek naar bekers en broodtrommels? Het antwoord is nee. Dus zoek de grap, de lach, datgene waar je onwillekeurig toch weer je mondhoeken van omhoog voelt krullen. En met kinderen in huis, is dat gelukkig altijd in de buurt. Want hee, het feit dat ik soms een hele dag achter de computer zit voor mijn werk (“Mam games of tikwerk, blauw licht blijft blauw licht”). Of dat ik voor de derde keer een stapel papier verplaats omdat mijn bureau eruitziet alsof de Tazmanian Devil zelf eroverheen is geraasd gaan niet helpen. En de opmerking dat die stapels mijn creativiteit bevorderen krijg ik natuurlijk ook direct terug. “Nee mam, dat is geen rommel op mijn kamer, dat is goed voor mijn creatieve ideeën!”.
En dan denk ik vanzelf aan de “gouwe ouwe” in de categorie 
opvoedadviezen: kinderen doen niet wat je zegt, ze doen wat jij doet. Dus wat doe je dan als je echt een keer een stevige hobbel tegenkomt die aanvoelt als Alpe d’Huez? Juist, bergstappers aan, jezelf behangen met de juiste hulpmiddelen en stap voor stap die hobbel over. En steek je hand uit naar je kind, zodat het met je mee kan lopen! Laat zien welke vaardigheden jij nodig en belangrijk vindt en stimuleer je kind dit mee te oefenen. Maak de kans groter dat je kind zich later niet terneergeslagen voelt door de hobbels die het tegenkomt, maar ook lekker door blijft stappen.
