Lijmresten op mijn keukentafel, glitters in mijn bank, een extra pak suiker in de kast, katten rennend achter kerstballen, stuiterende kids…jawel december is in volle gang. Tussen de surprises en cadeaus voor Sint, kerstinkopen, hapjes voor school, borrels van het werk en het bedenken wat je in godsnaam dit jaar met kerst gaat eten kruipt het nieuwe jaar dichterbij. En, alsof het allemaal nog niet druk genoeg is in je hoofd, ga je automatisch terug- en vooruitblikken. Net als alle actualiteitenprogramma’s en cabaretiers die nu op tv voorbijkomen. Nostalgie tegen wil en dank…
Nu ga ik niet nadenken over welke beroemdheid dit jaar is overleden (daar heb ik het NOS-journaal voor). Maar toch denk ik terug aan alle ingrijpende, mooie en bijzondere momenten er zijn geweest. En dan kijken mijn kinderen mij aan met een blik van “Mam, serieus, doe niet zo raar”. En gelijk hebben ze. Volgend jaar is nog zooooo ver weg, zeggen ze dan. Uhuh als je 8 jaar bent wel, dan is morgen ook nog ver weg. Dan kan zelfs een uur dagen duren.
Dus, wij volwassenen zijn druk, druk, druk om het vooral gezellig, mooi en bijzonder te maken. Voor wie? Om onze kinderen heerlijke feestdagen te geven? Voor veel kinderen zijn die feestdagen juist extra ingewikkeld, omdat het vaste ritme doorbroken wordt. Bekeken vanuit een prikkelgevoelig kind lijkt het me echt wel lastig dat er ineens een bont gekleurde boom overal verschijnt, waar geen bomen horen te staan. Of voor een kind dat kampt met depressies is de overal aanwezige sfeer van vrolijk (moeten) zijn waarschijnlijk extra lastig.
En dan, met het nieuwe jaar voor de deur…de bizarre Sinterklaasprotesten er net achter, de oproep tot stress-testen bij kinderen eraan toegevoegd, ontkom ook ik niet aan die drang tot “goede voornemens”. Zittend op mijn beglitterde bank, kijkend naar mijn rondrennende kinderen die kerstballen proberen te redden, mijmer ik over 2019. Want hé, een nieuw jaar, nieuwe ronden, nieuwe kansen. Net als beginnen met afvallen op een maandag, of stoppen met roken per de eerste van de maand. Alsof dat ook maar enig verschil maakt, maar het voelt wel beter. Je hebt een punt om je op te richten. Het geeft houvast…..
In 2018 ben ik bijna mijn jongste kwijt geraakt door ziekte. Gewoon, een simpel virusje dat verkeerd schiet en omslaat naar ADEM. Wat nou houvast? Mijn kleine kanjer vocht als een leeuw en hield zich letterlijk vast (aan tafel, ziekenhuisbed en deurklink) om weer te kunnen lopen en door te gaan. “Houvast” was elkaar dikke knuffels geven, samen lachen en plezier maken tegen de onzekerheid in. “Ontdekken” dat niets belangrijk is, behalve het nu. Want ja een uur kan dagen duren. Mijn goede voornemen? Elke dag genieten van mijn stuiterende kinderen en ze elke dag “houvast” geven in de vorm van warme knuffels. Gebruik maken van de uren die dagen duren om samen plezier te maken en actief met ze bezig te zijn (want ja, die kerstkilo’s moeten er tenslotte ook nog af ). Het nieuwe jaar staat voor de deur. Wat ga ik dan ontdekken? Geen idee, maar om met mijn kids te spreken: “Een nieuw jaar? Fijn! Hebben we weer een eeuwigheid om leuke dingen te doen!”
